Alfaz 4 Life

ਕੱਲ ਦੀ ਰਾਤ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਚਾਂ ਤੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਾਲੀ ਨਿਕਲੀ ਤੇ ਓਹਨਾਂ ਖਿਆਲਾਂ ਚੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਖਿਆਲ ਨੂੰ ਟੇਢਾ-ਮੇਢਾ ਜਿਦਾਂ ਵੀ ਹੋ ਸਕਿਆ ਅਲ੍ਫਾਜ਼ਾਂ ਚ ਕੈਦ ਕਰਨ ਦਾ ਜਤਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤੇ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।  ਕਿਦਾਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਫਿਰਾਂ ਮੈਂ , ਕਿਦਾਂ ਆਬਾਦ ਹੋ ਫਿਰਾਂ ਮੈਂ , ਖੁਦ ਮੈਂ ਖੁਦੀ ਦਾ ਦੋਸ਼ੀ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੁਹਿਓਂ ਦੱਸ ਕਿਦਾਂ ਬੇਬਾਕ ਹੋ ਫਿਰਾਂ ਮੈਂ। ਮੇਰੇ ਮੋਢਿਆਂ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਫਰਜ਼ ਦਾ ਬੋਝ ਹੈ , ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਕਰਜ਼ ਦਾ ਬੋਝ ਹੈ। ਕਰਜ਼ - ਜਿਹੜਾ ਮੈਂ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ਆਪਣੇ ਹੀ ਕਿਸੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਤੋਂ , ਕਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੁੱਖ ਦੇ ਤੇ ਮੈਂ ਬਦਲੇ ਚ ਤੈਨੂੰ ਲਫਜ਼ ਦਵਾਗਾਂ। ਉਸ ਜਿਓਣ-ਜੋਗੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਲਾਜ਼ ਰੱਖ , ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਸੰਭਵ ਦੁੱਖ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੈਂ ਬਦਲੇ ਚ ਕੁਝ ਲਫਜ਼ ਵੀ ਨਾ ਦੇ ਸਕਿਆਂ। ਤੇ ਜਦ ਕਦੇ ਵੀ ਮੈਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਓਹ ਕਰਜ਼ ਚੁਕਾਉਣ ਦੀ , ਤਾਂ ਸੱਚ ਦੱਸਾਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਰੁੱਕ ਜਾਂਦੀ ਏ , ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਅਧਰੰਗ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਏ , ਤੇ ਦਿਮਾਗ ਜਿਵੇਂ ਅਲ੍ਫਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਘੁੰਮਣ-ਘੇਰੀ ਚ ਫਸ ਜਾਂਦਾ ਏ , ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਕਰਜ਼ ਇਨ-ਬ-ਦਿਨ ਵਧਦਾ ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਏ। ਸੱਚ ਦੱਸਾਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਇਸੇ ਕਰਜ਼ ਦੇ ਬੋਝ ਥੱਲੇ ਆ ਕੇ , ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਨੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਲੈਣੀ ਏ , ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਸਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਇਹ ਕਰਜ਼ ਚੁਕਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। ਤੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਏਸ ਪੁਸ਼ਤਾਂ ਦੇ ਕਰਜ਼ ਦਾ ਤਾਪ ਹੰਢਾ ਕੇ

ਇਹ ਕੁਝ ਲਾਈਨਾਂ ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਤੋਂ ਥੱਕੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰ ਹੀ ਲਵਾਂ। ਤੇ ਬਾਕੀ ਇਹਨਾਂ ਲਾਈਨਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸਹੀ-ਗ਼ਲਤ ਦੀ ਤੱਕੜੀ ਚ ਨਹੀਂ ਤੋਲਿਆ।  ਜੋ ਹਨ ਓਹ ਲਿਖਤੀਆਂ। ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ , ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ।  ਤੇ ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਕਿਰਦਾਰ ਨੇ ਓਹਨਾਂ ਚ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ।  ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ , ਪਰ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ।  ਹੀਰ ਰਾਂਝੇ ਵਾਂਗੂੰ ਮੈਂ ਵੀ ਕੋਈ ਇਸ਼ਕ਼ ਕਿਤਾਬੀ ਜੜਾਂ , ਮਨ ਦੀਆਂ ਮੋਈਆਂ ਸਦਰਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਤੋਂ ਜ਼ਜਬਾਤੀ ਕਰਾਂ , ਫ਼ਿਰ ਤੋਂ ਧੜ੍ਕਾਵਾਂ ਹੋ ਗਏ ਜੋ ਪਥਰੀਲੇ ਸੀਨੇ ,  ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ ਪਿਆਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ।  ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ , ਪਰ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ। ਦਿਲ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵੀ ਕਰਦਾ ਕੋਈ ਜੱਗਾ ਕੋਈ ਸੁੱਚਾ ਸੂਰਮਾ ਜੰਮਾਂ , ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਥਾਪੀ, ਮਾਰ ਕੇ ਬੜਕਾਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਥੰਮਾਂ , ਲਵਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਬਦਲੇ ਵਾਰ ਅਲ੍ਫਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਚਲਾ ਕੇ , ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ ਤਕਰਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ।  ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ , ਪਰ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ।  ਮੈਂ ਵੀ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਲਾਵਾਂ ਧੀਆਂ ਦੇ ਮੇਲੇ , ਮੁੜ ਵਸਾਵਾਂ ਜੋ ਸਦਿਓਂ ਲੰਘ ਗਏ ਵੇਲੇ , ਮੈਂ ਵੀ ਰੱਖ ਸ਼ਰਮ ਦਾ ਪਰਦਾ ਕੋਈ ਇਸ਼ਕ਼ ਚਲਾਵਾਂ , ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਏ।  ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਇਸ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਮੈਂ ???? ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁੱਲਦੇ ਜ਼ਜਬਾਤ ਦੇਖੇ ਮੈਂ , ਅੱਖਾਂ ਸੁੱਕੀਆਂ ਤੇ ਰੌਂਦੇ ਅਲਫਾਜ਼ ਦੇਖੇ ਮੈਂ। ਗੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪਿਆਰ ਦੇਖੇ ਮੈਂ , ਤੇ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਹਥਿਆਰ ਦੇਖੇ ਮੈਂ। ਇੱਕ ਹਾਰੇ ਹੋਏ ਸ਼ਖ਼ਸ ਦੇ ਜ਼ਜ੍ਬ-ਏ -ਜਨੂੰਨ ਦੇਖੇ ਮੈਂ , ਤੇ ਇੱਕ ਸਾਕਾਰ ਸੁਪਨੇ ਚ ਰੂਹ-ਏ-ਸਕੂੰਨ ਦੇਖੇ ਮੈਂ। ਸਾਂਵਲ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਲੋਕ ਰੂਹਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਦੇਖੇ ਮੈਂ , ਤੇ ਬਿਨ ਦੇਖੇ ਵੀ ਕੁਝ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਨੂਰ ਦੇਖੇ ਮੈਂ। ਮਨ ਨਾ ਭਾਵੇ ਪਰ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਮੀਤ ਦੇਖੇ ਮੈਂ , ਅਲ੍ਫ਼ਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਦੇ ਲੱਖਾਂ-ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਗੀਤ ਦੇਖੇ ਮੈਂ। ਪਿਆਸ ਦੇ ਮਾਰੇ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦੇ ਕਈ ਕਿਨਾਰੇ ਦੇਖੇ ਮੈਂ , ਤੇ ਪੈੜਾਂ ਨੂੰ ਉਡੀਕਦੇ ਬੁੱਢ਼ੇ ਹੁੰਦੇ ਕਈ ਮਹਿਲ ਮੁਨਾਰੇ ਦੇਖੇ ਮੈਂ। ਬਿਨ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ , ਬਿਨ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਚਾਹਵਾਂ , ਅਤੇ ਉਧਾਰ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਸਾਹਵਾਂ। ਇਸ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਮੈਂ, ਧਰਤੀ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਦਿਨ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਮੈਂ , ਤੇ ਘੜੀ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਲੋਕ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਮੈਂ। ਇਸ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਮੈਂ ??? ( Is chhoti jehi zindagi ch ki kuj nai dekhya main ???   Dillan vich rulde zazbat dekhe main ,   Akhkhan sukkian te ronde alfaz dekhe main.   Gairan dian gallan v

यह दौलत भी ले लो , यह शौहरत भी ले लो , भले छीन लो मुझसे मेरी जवानी , मगर मुझको लौटादो बचपन का सावन , वो कागज़ की कश्ती वो बारिश का पानी। ਇਹ ਲਫਜ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਚ ਗੂੰਜਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ , ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਬੈਂਕ ਦੇ ਕੰਮ ਦੇ ਬੋਝ ਹੇਠ ਦੱਬਿਆ ਹੱਥ-ਪੈਰ ਮਾਰਦਾਂ ਕਿਤੋਂ ਸਾਹ ਆਉਣ ਲਈ ਜਗਾਹ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।  ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਲਫਜ਼ ਸਿਰਫ ਮੇਰੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬਲ੍ਕਿ ਹਰ ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਚ ਗੂੰਜਦੇ ਹੋਣੇ ਆ ਜਿਸਦਾ ਬਚਪਨ ਜਵਾਨੀ ਦੀਆਂ ਸਦਰਾਂ ਚ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ  ਕੀਤੇ ਖੋ ਗਿਆ ਹੋਊਗਾ। ਅਤੇ ਇਨਾਂ ਲਫਜਾਂ ਦੀ ਰੋਹਾਨੀਅਤ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਤੜਪ ਰਹੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਸਾਹ ਚਲਦੇ ਰਖਣ ਸਦਕੇ ਹੀ ਰੋਜ਼ ਬੈਂਕ ਤੋ ਘਰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗੇਟ ਮੁਰ੍ਹੇ ਥੜੇ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਨਿੱਕੇ-ਨਿੱਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਛੁਹਣ-ਛੁਪਾਈ ,ਕਦੇ ਲੁਕਣ-ਮਿਚਾਈ, ਕਦੇ ਬਾਂਟੇ ਤੇ ਕਦੇ ਪਿਠੂ  ਸੇਕ ਖੇਡ ਦੇ ਦੇਖ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।           ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਰੌਲਾ-ਰੱਪਾ ਪਾ ਕੇ ਖੇਡ ਦੇ ਤੇ ਸਾਰਾ ਮੁਹੱਲਾ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਕਢਦਾ। ਪਰ ਓਹ ਗਾਲਾਂ ਸਿਰਫ ਜ਼ੁਬਾਨ ਦੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ , ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਕੀਤੇ ਇਕ ਦਿਨ ਵੀ ਓਹ ਗਲੀ ਚ ਖੇਡਣ ਨਾ ਆਉਣ ਤਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਬਸ ਏਹੋ ਰੱਟਿਆ ਹੁੰਦਾ ਆ ਕਿ ਅੱਜ ਬੱਚੇ ਨਹੀਂ ਆਏ , ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਗੱਲ।  ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਉਸ ਦਿਨ ਉਦਾਸ ਹੋ ਕੇ ਟੀਵੀ ਤੇ ਖਬਰਾਂ ਲਾ ਕੇ ਕ

कई बार सोचता हूँ कि यह सफ़र कभी खत्म ही ना हो , ईन रास्तों की कोई मंज़िल ही ना हो , मैं रुकूँ किसी मोड़ पर ऐसा कोई मंज़िर ही ना हो , मैं चलता रहूँ आँखों में एक सबर लिए , पायों में काँटों की चुबन लिए , और होठों पर ` शिव `की कोई नज़म लिए , और हकीकत में चलते-चलते ऊन रास्तों पर , हकीकत से महज़ एक ख़्वाब हो जाऊं , सब आते-जाते हम-राहीओं में ज़िक्र की एक बात हो जाऊं , ईस क़दर हो जाये इन रास्तों से मेरी दिल-लगी , कि ईन रास्तों की ख़ाक में ही ख़ाक हो जाऊं। कई बार सोचता हूँ कि यह सफ़र कभी खत्म ही ना हो , ईन रास्तों की कोई मंज़िल ही ना हो। * शिव - शिव कुमार बटालवी ( Kai baar sochta hun k yeh safar kabhi khatam hi na ho,   In raaston ki koi manzil hi na ho,   Main rukun kisi morh pe aisa koi manzir hi na ho,   Main chalta rahun ankhon mein ek sabar liye,   Paon mein kaanton ki chuban liye,   Aur honthon par `Shiv` ki koi nazam liye,   Aur haqiqat mein chalte-chalte un raaston par,   Haqiqat se mehaz ek khawaab ho jaun,   Sab aate-jaate hum-raahion mein zikr ki ek baat ho jaun,  

ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਦਿਲ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਚ,    ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਮੰਜਾ ਡਾਵਾਂ।  ਇੱਕਲਾ ਬਹਿ-ਬਹਿ ਰੋਵਾਂ,    ਵਾਂਗ ਕਾਲਿਆਂ ਕਾਵਾਂ।  ਹਰ ਰਾਤ ਇੱਕ ਗੀਤ ਹਿਜਰ ਦਾ,   ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਗਾਵਾਂ।  ਤੇ ਨਾ ਕਰਿਓ ਇਹ ਭੁੱਲ ਕੋਈ ,   ਲੋਕਾਂ ਨੂ ਸਮਝਾਵਾਂ।  ਪਰ ਸੁਣ ਜਿਓਣ ਜੋਗੇ ਮੇਰੇ ਗੀਤ ,   ਦੇਣ ਵਧਾਈਆਂ ਕਰਕੇ ਉੱਚੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ।  ਦਰਦ ਦੇ ਬਦਲੇ ਵਾਹ-ਵਾਹ ,   ਇਹ ਮੌਤ ਤੋ ਵੀ ਚੰਦਰੀਆਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ।  ਘੁੱਟੀ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਘਿਓ ਵਿਚ ਚੂਰੀ ,   ਦੱਸ ਮੈਂ ਕਿਦਾਂ ਖਾਵਾਂ।  ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਇਹ ਬੇਰਹਿਮ ,   ਮੈਂ ਕਿਹਨੂੰ   ਗੀਤ ਸੁਣਾਵਾਂ।  ਮੈਂ ਕਿਹਨੂੰ  ਗੀਤ ਸੁਣਾਵਾਂ।  ( Har shaam dil de vehre ch yaadan da manja daahvan,   Ikalla beh-beh rovan vaang kaalian kaavan,   Har raat ik geet hijar da taarian di chhaven gaavan,   Te na kario eh bhull koi lokan nu samjaavan ,   Par sunn jion joge mere geet den vadhaiyan karke uchian baahvan,   Dard de badle vaah-vaah eh maut to vi chandrian sajaavan,   Ghutti zehar de ghio vich churi dass main kive khaavan,   Sari dunia eh bereham main kehnu geet sunaavan,   Main kehnu geet sunaavan.... ) 

ਤਕਰਾਰਾਂ ਦੀ ਪੰਚਾਇਤ ਲਗਾਈ ਬੈਠੇ ਆ ,                  ਬਟਵਾਰਾ ਸਾਡੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।  ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਤੇ ਦਲੀਲਾਂ ਦੇ ਵਾਰ ਕੱਸੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ,                  ਤੇ ਜ਼ਿਕਰ ਕਿਸਮਤ ਮਾੜੀ  ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।  ਆਕੜਾਂ ਚ ਸੀਨਾ ਚੋੜਾ ਕਰੀ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ,                 ਪਰ ਸਾੜਾ ਤਾਂ ਰੂਹ ਵਿਚਾਰੀ ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।  ਜੋ ਗੱਲਾਂ ਕਦੇ ਹਸੀਨ ਸ਼ਰਾਰਤ ਲਗਦੀਆਂ ਸਨ ,                  ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਓਹਨਾ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।  ਇੱਕ-ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਮੋੜ ਦਿੱਤੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ,                  ਪਰ ਹਲ ਨਾ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਪਿਟਾਰੀ ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।   ਇੱਕ-ਇੱਕ ਪਲ ਗਿਣਾ ਦਿੱਤਾ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ,                  ਪਰ ਹਿਸਾਬ ਨਾ ਉਸ ਰਾਤ ਨਿਆਰੀ ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।  ਅੱਜ ਅਰਸੇ ਬੀਤ ਗਏ ਸਬ ਸਦਰਾਂ ਢੇਹ ਗਈਆਂ ,                  ਪਰ ਅੰਤ ਨਾ ਮਿੰਨੀ ਦੇ ਜ਼ਜਬਾਤਾਂ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।                  ਅੰਤ ਨਾ ਮਿੰਨੀ ਦੇ ਜ਼ਜਬਾਤਾਂ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ।   ( Takraran di panchayat lagai baithe haan,                 Batwara sadi yaari da ho reha.. Ik-duje te daleelan de vaar kassi ja rhe haan,                 Te zikr kismat maadi da ho reha.. Aakdan ch seena chauda kari baithe haan,                 Par

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਓਧਰ ਗਿਆ ਹਾਂ , ਜਿਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਚਿਰ ਤੋਂ ਖੁਦ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੀ ਨਾ ਹੋਈ ਹੋਵੇ , ਜਿਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਚਿਰ ਤੋਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਹੀਆਂ-ਸੁਣੀਆਂ ਹੀ ਨਾ ਹੋਣ , ਜਿਵੇਂ ਖੁਦ ਮੈਂ ਖੁਦ ਤੋਂ ਦੂਰ ਵਸ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ  . ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾਂ ਹਾਂ ਕਿ ਨੇੜੇ ਜਾ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਿਲਾਂ , ਖੁਦ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਵੇਖਾਂ , ਖੁਦ ਨੂੰ  ਸੀਨੇ ਲਾਵਾਂ ਤੇ ਜੀ ਭਰ ਕੇ ਰੋ ਲਵਾਂ , ਪਰ ਇਹ ਸਬ ਜੀ ਦੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ , ਕਿਓਂਕਿ ਸੱਚ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਖੁਦ ਤੋ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਚਲਾ ਜਾ ਚੁੱਕਾ , ਮੈਂ ਏਸ ਕਦਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਮੋਹ ਚ ਧੱਸ ਚੁੱਕਾ ਹਾਂ , ਕਿ ਹੁਣ ਏਸ ਦਲਦਲ ਚੋਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕੱਢ ਕੇ ਖੁਦ ਨਾਲ ਮਿਲਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਲੱਗਦਾ ਇਸੇ ਓਧਰ੍ਪੁਣੇ ਚ ਹੀ ਮੇਰੀਆਂ ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਢਲ ਕੇ ਸ਼ਾਮਾਂ ਹੋ ਜਾਣੀਆਂ ਨੇ , ਤੇ ਸ਼ਾਮਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਚ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਰਾਤ ਹੋ ਜਾਣੀ ਹੈ , ਤੇ ਰਾਤ ਵੀ ਐਸੀ ਜਿਸਦਾ ਕਦੇ ਸਵੇਰਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। ਸੱਚੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋ ਓਧਰ ਗਿਆਂ ਹਾਂ। ( Main aapne aap to odhar gya haan, jiven kine chir to khud nal mulakat hi na hoyi hove, jiven kine chir to khud nu kahian-sunnian hi na hon, jiven khud main khud to dur vass reha hovan, bahut koshish karda haan ke nerhe jaa ke khud nu mila, khud da chehra vekh

ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਾ ਇੱਕ ਸ਼ੁਦਾਈ , ਵਾਂਗ ਜੋਕਰਾਂ ਜਾਵਾਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਬਣਾਈ , ਜੋ ਅੱਖੀਂ ਢਿਠਾ ਓਹ ਜਾਵਾਂ ਸੁਣਾਈ  ਤੇ ਪੁੱਠੀਆਂ ਸਿੱਦੀਆਂ ਜਾਵਾਂ ਸਤਰਾਂ ਮਿਲਾਈ , ਛੋਟੀ ਜੇਹਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ਵਿਚ ਅਖਰਾਂ ਦੇ  ਤੇ ਲੋਕੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਮਿੰਨੀ ਸ਼ਾਇਰ ਏ ਬਾਈ , ਵੱਡੀਆਂ ਅਕਲਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਆਕਲ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ  ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਿੰਨੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਅਕਲ ਹੀ ਨਹੀਂ . . . ਮਿੰਨੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਅਕਲ ਹੀ ਨਹੀਂ।  ( Main ta haan ik shudai, vaang joker`an jaavan shakalan banai, jo akhin-dhiththa oh jaavan sunai, te puthian-sidhian jaavan satran milai, choti jehi zindagi prauna han vich akhran de te loki kehande Mini shayar e bai, vaddian akalan valyan ne aakal bna dita nahi ta Mini nu ta akal hi nahi... Mini nu ta akal hi nahi..... )